Μπρο,

ξέρεις τι κοινό έχουν όλοι οι άνθρωποι που έζησαν, πέθαναν αλλά ακόμα μνημονεύονται;

Όλοι μπορούσαν να δημοσιεύσουν τη δουλειά της ζωής τους η οποία ήταν δική τους δουλειά, βγαλμένη από το δικό τους μυαλό και τη δική τους καρδιά.

Φαντάσου τώρα να δουλεύεις 9-5 για κάποια εταιρία.

Που θα έχεις και NDA.

Ακόμα και στη περίπτωση που η δουλειά σου είναι δημιουργική και έχει αντίκτικο (σπάνιες περιπτώσεις) και δεν είσαι απλά ένα μέρος της διαδικασίας που μπορεί να αντικατασταθεί ανά πάσα στιγμή χωρίς θέμα, το πρόβλημα είναι ότι το έργο που έχεις παράξει σε αυτή τη γη ουσιασικά δεν υπάρχει.

Κάποιος άλλος έφτιαξε την εταιρία, κάποιος άλλος είχε την ιδέα και πήρε το ρίσκο και ακόμα και να μην υπήρχες ποτέ εσύ, το project θα είχε γίνει.

Η υπάρξή σου δεν έχει σημασία στο πως θα κινηθεί ο κόσμος και ιστορία. Είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.

Αν ο στόχος σου είναι να δουλέψεις σε μία εταιρία, τότε ο στόχος σου είναι να μην παραμείνει ούτε η ανάμνησή σου.

Και όποιον δεν τον θυμούνται, δεν υπήρξε ποτέ. Δεν προσέφερε τίποτα.

Όταν φτάσεις σε μία μεγαλύτερη ηλικία θα πρέπει να μπορείς να δείξεις το έργο της ζωής σου στους επόμενους.

Να τους πεις “έφτιαξα αυτά”, “είχα αυτές τις ιδεές που έγραψα σε αυτό το βιβλίο” και ότι γενικά κάπως η ύπαρξη μου επέφερε κάποια αλλαγή στον κόσμο γύρω μου. Δημιούργησα κάτι το οποίο είναι δικό μου (Αν βρίσκεται κάτω από NDA δε μετράει).

AI’s Hot Take:

Αυτό είναι ένα podcast που δημιουργήθηκε από AI και συζητά το περιεχόμενο της ανάρτησης.